Ümit Sarıaslan’ın 1980’de kaleme aldığı ve şimdiye kadar herhangi bir yerde yayınlanmayan “O Çocuklar Şimdi

Neredeler?” başlıklı çalışmaya da yer veren ve bu çalışma üzerinden çocuk  koruma hizmetlerini ele alan makale çocuk koruma hizmetlerine ilişkin geçmişten günümüze (2013) çocuk bakım hizmetlerinde nerede olduğumuza değinmektedir.

Arıaslan’ın çalışmasında yer alan bir başka dikkat çekici bölüm ise korunma ihtiyacı içinde olan ve hizmetten

yararlanabilmek için sıra bekleyen çocuklarla ilişkilidir. Yazar, neredeyse on binlerce çocuğun sırada beklediğinden

bahsetmektedir. Aradan geçen kırk yıllık zaman diliminde sırada bekleyen çocuklar sorununun ortadan kalktığını

net bir biçimde söyleyebiliriz. Ancak, günümüzdeki çocuk koruma sistemi ve hizmetlerinin korunma ihtiyacı içinde

olan tüm çocuklara ulaşabildiğini söylemek olanaklı değildir. ASPB Çocuk Hizmetleri Genel Müdürlüğü’nün verileri

yaklaşık 123.000 çocuğun çocuk koruma hizmetlerinden (kurum temelli ve toplum temelli) yararlandığını göstermektedir. Sadece yoksulluk sınırı altında olan çocukların sayısı bile milyonlarca çocuğun farklı şekillerde korunma ihtiyacı içinde olduğuna işaret etmektedir. Kurum temelli çocuk bakım hizmetlerinde sıra bekleme sorununun ortadan kalktığı görülse de, bu hizmetin ihtiyaç içindeki tüm çocukları kapsayabildiği tartışmalıdır. Sarıaslan … “6 milyonu aşkın çalışan kadının 0-6 yaş grubu arası 9.3 milyon çocuğuna devletin açtığı kreş 2 ve anaokulu 6 tane. Resmi istatistiklere göre, Türkiye’de 132 özel yuva var. Yasa’nın zorlayıcı hükmüne karşın, çalışan kadınlara kreş açan fabrika sayısı üçü beşi geçmezken, açmayanlara uygulanan cezai yaptırım gülünçtür”(30)demektedir. Bu sorunun hala aşılamadığı yukarıda belirtilen 0-5 yaş okul öncesi eğitim istatistiklerinde görülmektedir. Burada okul öncesi eğitim hizmetlerinde bulunduğumuz yerden geriye gittiğimizi söylemek mümkündür. Devle t1990’ların sonunda kreş hizmetinden çekilmiş; sahayı özel sektöre terk etmiştir. Bu durum, gerek çocukların eğitim hakkından yararlanmasında gerekse kadınların çalışma yaşamına katılması konusunda önemli bir eşitsizliği ortaya çıkarmaktadır. İlgili yasaya karşın, özel kuruluş çalışanlarının çocukları için açılan kreşlerin sayısının yeterli olmadığı söylenebilir.